Δημόσιο Χρέος (Οι μοιραίοι)

Το Δημόσιο Χρέος, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στον κόσμο έχει χορηγούς τα τραπεζικά ιδρύματα. «Το κεφάλαιο». Έχει κράτη βουτηγμένα σε ένα «χρωστάω» και σε μια αέναη διαδικασία που όχι μόνο δεν τελειώνει ποτέ, αλλά διαρκώς επεκτείνεται, διογκώνεται, μεγαλώνει. 

Όλα ξεκινούν από το ότι το χρήμα δεν το δημιουργούν τα κράτη αλλά το δανείζονται. 

Μόνο και μόνο για να υπάρχουν οι Τρισέδες και Γκαργκάνες, οι Μπερνάνκηδες και Γκρηνσπαν αυτού του κόσμου; Όχι δα. Αυτοί δεν είναι παρά η βιτρίνα των πραγματικών ηνίοχων των ζωών μας. 

Με σημαία ένα χαρτονόμισμα, με tattoo ένα χαρτονόμισμα, με εικόνισμα ένα χαρτονόμισμα, με σεντόνια ένα χαρτονόμισμα. 

Στην Ελλάδα; Τι είναι δημόσιο χρέος στην Ελλάδα; Σε τι συνίσταται; Πόσο οι μεγάλοι λαοφιλείς ηγέτες του παρελθόντος μας και τα νεώτερα puppets συνεισέφεραν σε αυτό το έκτρωμα; Και αν υπάρχει δημόσιο χρέος, εάν υφίσταται αυτό το «οικονομικό μέγεθος», που η επιστήμη της σκόπιμης ασάφειας, το θεωρεί «αναγκαίο κακό», τι να νοιάζει έναν απλό άνθρωπο, έναν ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ άλλο εκτός από τους Γκαργκανομπερνάνκηδες με Τρισέ κι ολίγη Αράπογλου, αν υπάρχει δημόσιο χρέος, αφου «πάντα υπήρχε»; 

Το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος, θαρρείς πως υπήρχε από πάντα λοιπόν. Έτσι είναι;. 

Πως γεννήθηκε; με παρθενογέννεση; Από 3 μάγους που έδειχναν προς το ελληνικό τραπεζικό αστέρι - την δραχμή – και πορεύονταν στην Ελληνική Βηθλεέμ, το θησαυροφυλάκιο του Ελληνικού κράτους; 

Μπορεί. Οι 3 αυτοί μάγοι είναι ιστορικά οι Μεγάλες «Προστάτιδες» (μας) Δυνάμεις, στις οποίες πάντοτε συμμετείχαν οι Άγγλοι και εκ περιτροπής Γερμανοί, Γάλλοι, Ρώσσοι και οι ΗΠΑ. 

Δεν προτίθεμαι ασφαλώς να κάνω «μάθημα» πολιτικής ιστορίας ή ευγονικής. Η ελληνική ιστορία υπάρχει στα ράφια να την διαβάσει όποιος βούλεται. Και να κρίνει. 

Θα ξεκινήσω αλλιώς, από ένα κάποιο γεγονός στην σύγχρονη ιστορία μας, όταν η ελληνική κυβέρνηση «διαπραγματευόταν» το δημόσιο χρέος μας το 1926 με τις ΗΠΑ (τότε $15,5 εκ.) και μια κάποια επιπλέον χρηματοδότηση μας, για «άσκηση πολιτικής». Δημοσιεύτηκε στο TIME και ευτυχώς υφίσταται για να το βλέπουμε και σήμερα. Σε αυτό το δημοσίευμα κρύβεται η «μαγεία». 

Τι μαγικό έχει το Δημόσιο Χρέος ενός κράτους; Είναι πάρα πολύ απλό. Δημιουργεί άπλετο χώρο εξαρτήσεων για ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ κράτος από ένα ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ κράτος. 

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί τι καθόρισε την ισχύ κάθε κράτους στον παγκόσμιο χάρτη; Σίγουρα όχι ο πληθυσμός ή η έκταση. Τελικά ούτε ο φυσικός του πλούτος. Αν ήταν έτσι η Αίγυπτος με το μεγαλύτερο ποτάμι στην Αφρική ή Ουκρανία με τα ατέλειωτα μεταλλεία, αέριο και πετρέλαια, θα ήταν από τους εύρωστους και δυνατούς. 

Τη δύναμη την έχουν όσοι διαχειρίζονται τις πηγές των κεφαλαίων, την κυκλοφορία του χρήματος. Θα πρέπει να ειπωθεί δεκάδες φορές για να γίνει αντιληπτό το πόσο και το πως, ΑΥΤΟ και ΜΟΝΟ, είναι η αιτία των πάνδεινων. 

Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα, δεν είναι όπως πολλοί μίζερα επαίρονται η Μπανανία των Εθνών. Της τάχα πολιτισμένης υδρογείου. Είναι ένα από τα δεκάδες παραδείγματα υπόδουλων κρατών, τα οποία τα σέρνουν οι κοτζαμπάσηδες, σαν την μαϊμού στο παγκόσμιο παζάρι του Δημόσιου Χρέους. Θυμηθείτε τον Rothschild. "Επιτρέψτε μου να εκδίδω και να ελέγχω το χρήμα και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους". 

"Let me issue and control a nation's money and I care not who writes the laws." Mayer Amschel Rothschild 

Πίσω από τις «Προστάτιδες Δυνάμεις» του τότε και τους «Συμμάχους» του σήμερα, κρύβονται αναντίρρητα τα μεγάλα πορτοφόλια. 

Οι νεώτεροι αναγνώστες, διαβάζοντας παλαιότερες αναρτήσεις στο blog, θα βρουν εύλογα και εύκολα πως και ποιοι, κατά την άποψη μας, βρίσκονται πίσω απο τα κράτη με ΚΑΘΕ έμμεσο ή άμεσο τρόπο: 

Ελέγχοντας τη νομοθετική εξουσία με το lobbying, την εκτελεστική με την "εγκατάσταση" ("υπόδειξη") σε θέσεις-κλειδιά ολόδικών τους «παιδιών», την οικονομική πολιτική με την εκχώρηση σε αυτούς από το κράτος, της εξουσίας να τυπώνουν και να κυκλοφορούν το χρήμα, καθώς επίσης και με τον άμεσο έλεγχο εταιρειών - κολοσσών, με τζίρο μεγαλύτερο από τα ΑΕΠ κρατών και φυσικά με άρμα για όλες αυτές τις κατακτήσεις τους, τον ΔΑΝΕΙΣΜΟ. 

Ο ισχυρισμός αυτός έχει υποστηριχτεί με πάμπολλα επιχειρήματα, στον Επίκουρο. 

Ο δανεισμός χωρίζεται σε 2 είδη: Στον δανεισμό της ευφορίας και της καλής χαράς και τον δανεισμό του πανικού και του ατέλειωτου φόβου. 

Στον δανεισμό της ευφορίας, δανείζονται όλοι, το κράτος και κυρίως οι ιδιώτες/πολίτες/καταναλωτές και οι επιχειρήσεις. Στον δανεισμό του πανικού δανείζεται σχεδόν μόνο και αποκλειστικά το κράτος, ως σωτήρας: στην ουσία πρόκειται και πάλι για τους ιδιώτες/πολίτες/καταναλωτές αλλά αυτήν την φορά ΕΜΜΕΣΩΣ, μέσω της φορολογίας και επίσης ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ, αφού αυτά τα χρέη ΔΕΝ αποπληρώνονται κατά κεφάλαιο αλλά μόνο οι τόκοι τους. Τα χρέη αυτά διαστέλλονται σαν το σύμπαν. 

Και στις 2 περιπτώσεις δανείζουν οι μεγάλοι «χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί». Είναι μια κορώνα κερδίζω – γράμματα χάνεις κατάσταση. Και όταν λέω "μεγάλοι", εννοώ οι πραγματικά μεγάλοι, όπως η Goldman Sachs και η JP Morgan (εδώ ο κόσμος καίγεται και η JP Morgan εμφάνισε κέρδη). Αυτοί για τους οποίους ποτέ δεν θα ακούσετε ότι «κινδυνεύουν». Διότι αν το ακούσετε, κλείστε τα φώτα του συστήματος και πάμε για ύπνο. Αυτοί είναι το σύστημα. Είναι το κράτος. Είναι τόσο "αυτονόητοι" που θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό να συνοδεύουν ή να εκπροσωπούν απευθείας τις κυβερνήσεις στα διεθνή φόρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα στελέχη της ΕΚΤ. Τα ίδια γίνονται παντού. "Εθιμικά". 

Ο Δανεισμός έχει μια απλή εξίσωση. «Είσαι εξαρτημένος από το χρήμα, διότι αυτό είναι όρος επιβίωσης, είτε είσαι κράτος είτε μονάδα». 

Το «εύκολο» αυτό χρήμα (με πίστωση) στο παρέχει κάποιος τρίτος. Η επιβίωση σου εξαρτάται από αυτόν τον τρίτο. Και επειδή ο κόσμος μας είναι και λίγο βουλιμικός, δεν αρκεί η υποδούλωση σου στον δανεισμό. «Ζητούνται» και άλλες δεσμεύσεις.
η Συνέχεια απο Συνάδελφό μου εδώ