Δημοκρατία σημαίνει αυτοκυβέρνηση, νομιμότητα και πολιτική ευθύνη:
Αν λείψει ένα από απ’ αυτά, η δημοκρατία δεν λειτουργεί.
Αν λείψουν όλα, η δημοκρατία δεν υπάρχει.
Η κοινωνία εξαχρειώνεται και ο κόσμος εξαγριώνεται…
Στην Ελλάδα έχουμε λείψει όλα:
Εκλέγονται αντιπρόσωποι του λαού, όχι για να αυτό-κυβερνηθεί ο τόπος, αλλά για να εφαρμόσουν αποφάσεις και ντιρεκτίβες που τους επιβάλλονται απ’ έξω. Εκλέγονται ως «τοπικοί νομάρχες», όχι ως κυβερνήτες κυρίαρχου λαού.
Έχουν εκχωρήσει τόσες εξουσίες κι έχουν αποδεχθεί τόσες δεσμεύσεις, που ουσιαστικά δεν μπορούν να λύσουν κανένα πρόβλημα. Νομισματική πολιτική δεν υπάρχει ούτε συναλλαγματική πολιτική, από τον καιρό που μπήκαμε στο ευρώ. Η δημοσιονομική πολιτική είναι – τυπικά - στην αρμοδιότητα της κυβέρνησης, αλλά λόγω του τεράστιου χρέους και του Συμφώνου Σταθερότητας ελάχιστα περιθώρια χειρισμών έχει η ελληνική κυβέρνηση. Όλες οι υπόλοιπες αποφάσεις, είτε έχουν ακυρωθεί μέσα σε διαδικαστικούς λαβυρίνθους, είτε έχουν υποταχθεί σε πολλαπλές δεσμεύσεις προς τα έξω, είτε έχουν κατακερματιστεί σε πολλαπλά κέντρα αλληλο-επικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων προς τα μέσα.
Κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες ανήκουν στο ευρώ. Κι άλλες έχουν αναλάβει διεθνείς δεσμεύσεις. Αλλά έχουν διατηρήσει σημαντικά περιθώρια εθνικής κυριαρχίας. Ελέγχουν τα ελλείμματά τους, όχι επειδή τους το επιβάλλει ο Αλμούνια. Μαζεύουν τα σκουπίδιά τους, όχι από το φόβο μήπως τους ρίξει πρόστιμο η Κομμισσιόν. Διαφυλάσσουν τη δημόσια τάξη, ακόμα και με το στρατό (Ιταλία) ή με ένοπλη αστυνομία (Γαλλία), αδιαφορώντας για το τι θα πουν οι επαγγελματίες «νταβατζήδες» των παράνομων κυκλωμάτων.
Η υφιστάμενη συνταγματική νομιμότητα ελάχιστα δεσμευτική θεωρείται στην Ελλάδα. Το Σύνταγμά μας προβλέπει, για παράδειγμα, (άρθρο 16, παράγραφος 2) ότι «σκοπός της Δημόσιας Εκπαίδευσης είναι να προάγει την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των Ελληνοπαίδων». Αυτό κανένα δεν ενδιαφέρει: Ορδές κρατικοδίαιτων «πανεπιστημιακών» θεωρούν καθήκον τους να βγάλουν από τα σχολικά βιβλία κάθε αναφορά σε εθνική αυτοσυνειδησία και να καταργήσουν τα θρησκευτικά!
Έχει επικρατήσει η άποψη ότι το κοινοτικό Δίκαιο είναι υπέρτερο του Ελληνικού Συντάγματος. Αλλά αυτό δεν ισχύει για τα περισσότερα άλλα μέλη της Ένωσης, που παραμένουν κυρίαρχα κράτη.
-- Ένας από τους λόγους που απέρριψαν το Ευρωσύνταγμα οι Ολλανδοί το 2005, ήταν διότι περιείχε την ρητή δέσμευση των κρατών-μελών να το εφαρμόζουν ακόμα κι όταν προσέκρουε στο Σύνταγμά τους.
-- Οι Ιρλανδοί είχαν λάβει ρητή εξαίρεση από αντίστοιχη (αν και ασθενέστερη) «δέσμευση» της Συνθήκης της Νίκαιας το 2001, και απέρριψαν τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη το 2008 διότι επανήλθε, πιο απερίφραστη, η υποταγή του Εθνικού Συντάγματος στις Κοινοτικές αποφάσεις.
-- Οι Τσέχοι προειδοποίησαν επισήμως πως ούτε κι εκείνοι θα αποδέχονταν τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, διότι προσέκρουε στο Σύνταγμά τους.
-- Ακόμα και οι Γερμανοί είχαν πρόβλημα προσαρμογής του Συντάγματός τους με τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη.
Για κανένα απ’ αυτούς δεν είναι αυτόματη ή αυτονόητη η υποταγή του Συντάγματός τους στην ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Αν λείψει ένα από απ’ αυτά, η δημοκρατία δεν λειτουργεί.
Αν λείψουν όλα, η δημοκρατία δεν υπάρχει.
Η κοινωνία εξαχρειώνεται και ο κόσμος εξαγριώνεται…
Στην Ελλάδα έχουμε λείψει όλα:
Εκλέγονται αντιπρόσωποι του λαού, όχι για να αυτό-κυβερνηθεί ο τόπος, αλλά για να εφαρμόσουν αποφάσεις και ντιρεκτίβες που τους επιβάλλονται απ’ έξω. Εκλέγονται ως «τοπικοί νομάρχες», όχι ως κυβερνήτες κυρίαρχου λαού.
Έχουν εκχωρήσει τόσες εξουσίες κι έχουν αποδεχθεί τόσες δεσμεύσεις, που ουσιαστικά δεν μπορούν να λύσουν κανένα πρόβλημα. Νομισματική πολιτική δεν υπάρχει ούτε συναλλαγματική πολιτική, από τον καιρό που μπήκαμε στο ευρώ. Η δημοσιονομική πολιτική είναι – τυπικά - στην αρμοδιότητα της κυβέρνησης, αλλά λόγω του τεράστιου χρέους και του Συμφώνου Σταθερότητας ελάχιστα περιθώρια χειρισμών έχει η ελληνική κυβέρνηση. Όλες οι υπόλοιπες αποφάσεις, είτε έχουν ακυρωθεί μέσα σε διαδικαστικούς λαβυρίνθους, είτε έχουν υποταχθεί σε πολλαπλές δεσμεύσεις προς τα έξω, είτε έχουν κατακερματιστεί σε πολλαπλά κέντρα αλληλο-επικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων προς τα μέσα.
Κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες ανήκουν στο ευρώ. Κι άλλες έχουν αναλάβει διεθνείς δεσμεύσεις. Αλλά έχουν διατηρήσει σημαντικά περιθώρια εθνικής κυριαρχίας. Ελέγχουν τα ελλείμματά τους, όχι επειδή τους το επιβάλλει ο Αλμούνια. Μαζεύουν τα σκουπίδιά τους, όχι από το φόβο μήπως τους ρίξει πρόστιμο η Κομμισσιόν. Διαφυλάσσουν τη δημόσια τάξη, ακόμα και με το στρατό (Ιταλία) ή με ένοπλη αστυνομία (Γαλλία), αδιαφορώντας για το τι θα πουν οι επαγγελματίες «νταβατζήδες» των παράνομων κυκλωμάτων.
Η υφιστάμενη συνταγματική νομιμότητα ελάχιστα δεσμευτική θεωρείται στην Ελλάδα. Το Σύνταγμά μας προβλέπει, για παράδειγμα, (άρθρο 16, παράγραφος 2) ότι «σκοπός της Δημόσιας Εκπαίδευσης είναι να προάγει την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των Ελληνοπαίδων». Αυτό κανένα δεν ενδιαφέρει: Ορδές κρατικοδίαιτων «πανεπιστημιακών» θεωρούν καθήκον τους να βγάλουν από τα σχολικά βιβλία κάθε αναφορά σε εθνική αυτοσυνειδησία και να καταργήσουν τα θρησκευτικά!
Έχει επικρατήσει η άποψη ότι το κοινοτικό Δίκαιο είναι υπέρτερο του Ελληνικού Συντάγματος. Αλλά αυτό δεν ισχύει για τα περισσότερα άλλα μέλη της Ένωσης, που παραμένουν κυρίαρχα κράτη.
-- Ένας από τους λόγους που απέρριψαν το Ευρωσύνταγμα οι Ολλανδοί το 2005, ήταν διότι περιείχε την ρητή δέσμευση των κρατών-μελών να το εφαρμόζουν ακόμα κι όταν προσέκρουε στο Σύνταγμά τους.
-- Οι Ιρλανδοί είχαν λάβει ρητή εξαίρεση από αντίστοιχη (αν και ασθενέστερη) «δέσμευση» της Συνθήκης της Νίκαιας το 2001, και απέρριψαν τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη το 2008 διότι επανήλθε, πιο απερίφραστη, η υποταγή του Εθνικού Συντάγματος στις Κοινοτικές αποφάσεις.
-- Οι Τσέχοι προειδοποίησαν επισήμως πως ούτε κι εκείνοι θα αποδέχονταν τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, διότι προσέκρουε στο Σύνταγμά τους.
-- Ακόμα και οι Γερμανοί είχαν πρόβλημα προσαρμογής του Συντάγματός τους με τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη.
Για κανένα απ’ αυτούς δεν είναι αυτόματη ή αυτονόητη η υποταγή του Συντάγματός τους στην ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Τέλος στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη. Η πολιτική εξουσία όταν δεν έχει παραχωρηθεί «στις Βρυξέλλες», έχει εκχωρηθεί σε «παράπλευρα» ή εξωθεσμικά κέντρα. Είτε έχει παραπεμφθεί σε «Ανεξάρτητες Αρχές». Που δεν δίνουν λόγο σε κανένα.
Οι υπουργοί φοβούνται τα «διαπλεκόμενα» ΜΜΕ, σκοντάφτουν σε μια γραφειοκρατία που δεν μπορούν να ελέγξουν, οι αποφάσεις τους απαιτούν πολλαπλές υπογραφές (άλλων συναδέλφων τους) που συνήθως «σκαλώνουν» (σε άλλα υπουργεία) κι ελέγχονται από «ανεξάρτητες αρχές» που λειτουργούν στα όρια της νομιμότητας και εκτός οποιουδήποτε ελέγχου.
Τα ονόματα των συλληφθέντων παιδεραστών δεν τα μαθαίνουμε ποτέ. Τα ονόματα αποτρόπαιων εγκληματιών (όπως εκείνος που συνελήφθη το καλοκαίρι περιφέροντας το κομμένο κεφάλι της γυναίκας του!) δεν τα μαθαίνουμε ποτέ. Αλλά τοn ηγούμενο Εφραίμ και το μοναχό Αρσένιο τους «κατακρεουργούν» κάθε βράδυ στα δελτία των οκτώ, χωρίς να τους έχει απαγγελθεί επισήμως οποιαδήποτε κατηγορία! Δεν λέμε ότι ο Εφραίμ και ο Αρσένιος είναι «αθώοι». Λέμε απλώς ότι γι’ αυτούς – περιέργως - δεν ισχύει το «τεκμήριο της αθωότητας», που ισχύει ακόμα και για τους πιο ειδεχθείς εγκληματίες. Και δεν υπάρχει κανείς να απολογηθεί γι’ αυτό.
Στην Ελλάδα ουδείς είναι υπεύθυνος για ο,τιδήποτε. Το κυρίαρχο σλόγκαν των έντιμων πολιτικών μας είναι: «ου μπλέξεις». Οι ανέντιμοι – έχουν άλλο, καλύτερο: «ο καθένας ό,τι φάει, ό,τι πιεί κι ότι αρπάξει»…
Ανάμεσα σ’ αυτές τις Συμπληγάδες - την ανευθυνότητα των έντιμων και την ατιμωρησία των «αρπακτικών» – συντρίβεται η Πολιτική και η Δημοκρατία.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη - επειγόντως - να ξαναγίνει εθνικό κράτος – κυρίαρχο και δημοκρατικό.
Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι προτεκτοράτο των Βρυξελλών.
Συμβατό με τις ευρωπαϊκές αρχές, όχι εξαρτημένο από την ευρω-γραφειοκρατία.
Υπόλογο στο λαό του, όχι σε αδιαφανείς διαδικασίες και ακόμα αδιαφανέστερα εξωθεσμικά κέντρα – στο εσωτερικό ή το εξωτερικό.
Με αφορμή την παγκόσμια κρίση, το εθνικό κράτος ενισχύεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο - και στην ίδια την Ευρώπη.
Οι υπουργοί φοβούνται τα «διαπλεκόμενα» ΜΜΕ, σκοντάφτουν σε μια γραφειοκρατία που δεν μπορούν να ελέγξουν, οι αποφάσεις τους απαιτούν πολλαπλές υπογραφές (άλλων συναδέλφων τους) που συνήθως «σκαλώνουν» (σε άλλα υπουργεία) κι ελέγχονται από «ανεξάρτητες αρχές» που λειτουργούν στα όρια της νομιμότητας και εκτός οποιουδήποτε ελέγχου.
Τα ονόματα των συλληφθέντων παιδεραστών δεν τα μαθαίνουμε ποτέ. Τα ονόματα αποτρόπαιων εγκληματιών (όπως εκείνος που συνελήφθη το καλοκαίρι περιφέροντας το κομμένο κεφάλι της γυναίκας του!) δεν τα μαθαίνουμε ποτέ. Αλλά τοn ηγούμενο Εφραίμ και το μοναχό Αρσένιο τους «κατακρεουργούν» κάθε βράδυ στα δελτία των οκτώ, χωρίς να τους έχει απαγγελθεί επισήμως οποιαδήποτε κατηγορία! Δεν λέμε ότι ο Εφραίμ και ο Αρσένιος είναι «αθώοι». Λέμε απλώς ότι γι’ αυτούς – περιέργως - δεν ισχύει το «τεκμήριο της αθωότητας», που ισχύει ακόμα και για τους πιο ειδεχθείς εγκληματίες. Και δεν υπάρχει κανείς να απολογηθεί γι’ αυτό.
Στην Ελλάδα ουδείς είναι υπεύθυνος για ο,τιδήποτε. Το κυρίαρχο σλόγκαν των έντιμων πολιτικών μας είναι: «ου μπλέξεις». Οι ανέντιμοι – έχουν άλλο, καλύτερο: «ο καθένας ό,τι φάει, ό,τι πιεί κι ότι αρπάξει»…
Ανάμεσα σ’ αυτές τις Συμπληγάδες - την ανευθυνότητα των έντιμων και την ατιμωρησία των «αρπακτικών» – συντρίβεται η Πολιτική και η Δημοκρατία.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη - επειγόντως - να ξαναγίνει εθνικό κράτος – κυρίαρχο και δημοκρατικό.
Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι προτεκτοράτο των Βρυξελλών.
Συμβατό με τις ευρωπαϊκές αρχές, όχι εξαρτημένο από την ευρω-γραφειοκρατία.
Υπόλογο στο λαό του, όχι σε αδιαφανείς διαδικασίες και ακόμα αδιαφανέστερα εξωθεσμικά κέντρα – στο εσωτερικό ή το εξωτερικό.
Με αφορμή την παγκόσμια κρίση, το εθνικό κράτος ενισχύεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο - και στην ίδια την Ευρώπη.
Είναι καιρός να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Πριν εξαγριωθούν – κι άλλο – οι Έλληνες.
Πριν εξαγριωθούν – κι άλλο – οι Έλληνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου