Η τάση του "κοροϊδεύειν"

  Συμφωνείς, υποθέτω, ότι το να κοροϊδεύει ο ένας τον άλλο είναι μια πολύ διαδεδομένη εκδήλωση συμπεριφοράς. 
  Δύο είναι οι αιτίες της παραγωγής, συντήρησης και διάδοσης της ανωτέρω συμπεριφοράς.
  Πρώτη αιτία
  Ο άνθρωπος, επειδή, ως γνωστόν, δεν είναι τέλειος, έχει κάποιο ελάττωμα (κουσούρι, έλλειψη) είτε στο πνεύμα, είτε στην ψυχή είτε στο σώμα. Όταν, λοιπόν, συνειδητοποιεί την έλλειψή του, το ελάττωμά του, αισθάνεται μειονεκτικά έναντι των άλλων ανθρώπων.
  Δεύτερη αιτία
  Ο άνθρωπος νομίζει ότι οι συνάνθρωποί του, οι οποίοι υπάρχουν γύρω του ή μακριά απ' αυτόν, ζουν καλύτερα, ευρίσκονται σε καλύτερη μοίρα, γιατί στα μάτια του εμφανίζονται να υπερτερούν σε ευφυϊα, σε ομορφιά, σε κοσμική λάμψη, σε χρήμα, σε υγεία κ.λ.π.
  Άρα ο άνθρωπος νιώθει μειονεκτικά έναντι των άλλων ανθρώπων (συναίσθημα ή κόμπλεξ κατωτερότητας).
  Μειονεξία σημαίνει ότι μας λείπει κάτι που το έχουν οι άλλοι άνθρωποι. Όταν, όμως, λείπει από μας οτιδήποτε, νιώθουμε στενοχώρια, θλίψη, δυσαρέσκεια, δυστυχία.
  Επομένως
  μειονεξία = έλλειψη = δυσαρέσκεια (δυστυχία)
  μόνιμη έλλειψη = μόνιμη δυσαρέσκεια (δυστυχία)
  Συμφωνείς, υποθέτω, ότι το συναίσθημα της μειονεξίας αποτελεί διαρκή πηγή δυστυχίας για τον άνθρωπο.
  Η εκτόνωση του αρνητικού αυτού συναισθήματος γίνεται ασυνείδητα ως εξής:
  Εκστομίζεις, συνήθως, εναντίον του συνανθρώπου σου υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς π.χ. βλάκα, άχρηστε, μαμόθρεφτε, κοιλαρά, στραβοπόδη, τερατόμορφε, πόρνη κ.ά. 
  Όταν, λοιπόν, υποτιμάς κάποιον, εξυπακούεται ότι τον υποβιβάζεις, τον καθιστάς κατώτερο, οπότε εσύ αναπνέεις τον αέρα της υπεροχής, καμαρώνεις το μεγαλείο σου και απαλείφεις, έστω και προσωρινά, το συναίσθημα της μειονεξίας που σου προκαλούσε τη δυσαρέσκεια. 
  Ο άνθρωπος που αισθάνεται μειονεκτικά (ο κομπλεξικός άνθρωπος), για να απαλλαγεί από το πρόβλημά του, δεν υποτιμά, δεν υποβιβάζει, δεν περιγελά, δεν κοροϊδεύει μόνο αυτούς που αντικειμενικά θεωρεί ανώτερους, αλλά οποιονδήποτε συνάνθρωπο, ακόμη και αυτούς που αντικειμενικά θεωρεί κατώτερους π.χ. διανοητικά καθυστερημένους, σωματικά ανάπηρους και γενικώς οποιονδήποτε παρουσιάζει ένα εμφανές σωματικό ή ψυχικό ελάττωμα.
  Αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν, ότι ο εν λόγω άνθρωπος αντλεί μεγάλη ικανοποίηση, όταν κοροϊδεύει, γιατί εξουδετερώνει, πρόσκαιρα βεβαίως, το μειονέκτημά του (την έλλειψη), το πρόβλημα που ασυνείδητα τον τυραννάει.
  Ίσως σου έτυχε, κάποτε, να σκοντάψεις, καθώς κατέβαινες τα σκαλοπάτια του Σχολείου σου, και να προσγειωθείς στο έδαφος. Διαπίστωσες τότε ότι οι ευρισκόμενοι γύρω σου ξεκαρδίστηκαν από τα γέλια. Τους χαροποίησε ακριβώς αυτό το γεγονός, το ότι εσύ βρέθηκες σε μειονεκτική θέση έναντι αυτών. 
  Να, λοιπόν, ένας εύκολος, γρήγορος, άκοπος και ανέξοδος τρόπος για να γευθεί κανείς τη χαρά, την ικανοποίηση !
  Άρα το αποτέλεσμα του "κοροϊδεύειν" είναι η χαροποίηση, η ικανοποίηση.
  Αντιλαμβάνεσαι τώρα, υποθέτω, γιατί οι άνθρωποι κοροϊδεύουν ή κακολογούν και μάλιστα με αδιάλειπτη συχνότητα !
  Συμφωνείς, υποθέτω, ότι το πρόβλημα δεν το έχει ο κοροϊδευόμενος, αλλά ο κοροϊδεύων. 
  Όταν κοροϊδεύει,
είναι σαν να διαλαλεί το πρόβλημά του,
είναι σαν να διατυμπανίζει το πρόβλημά του, 
είναι σαν να κρεμάει κατάστηθα μιαν τεράστια πινακίδα, μιαν πελώρια ταμπέλα,
που γράφει:
"Εχω πρόβλημα μειονεξίας. 
Σε κοροϊδεύω, για να διασκεδάσω το πρόβλημά μου !" 

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΚΕΨΗ
  Γ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ