Αναδημοσιεόυμε απο το ΥΔΡΟΧΟΟ*ΕΑΜ Β΄«Μαζί τα φάγαμε» και ... «Μαζί θα ζήσουμε». «Μας αποκάλυψε» και... θα τον «αποκαλύψουμε». Μελετώντας κάποιος την κατ’ εξακολούθηση προκλητική συμπεριφορά του Πάγκαλου, αν μη τι άλλο θα απορέσει με τα "ευρήματα" της μελέτης του. Για τον νεοταξίτη μπιλντεμπεργκιανό Πάγκαλο είναι τουλάχιστον παράλογο ν’ αποκαλεί φοιτητές του "κώλου" τους φοιτητές του LSE. Για έναν πολιτικό, ο οποίος εκλέγεται από τις ψήφους των πολιτών, είναι τουλάχιστον παράλογο να τους αποκαλεί δημοσίως "ζώα". Για έναν "σοσιαλιστή", ο οποίος έφαγε γλυκό ψωμάκι, διορίζοντας οπαδούς του στο δημόσιο, είναι τουλάχιστον παράλογο να τους αποκαλεί άχρηστους. Για έναν γιο και εγγονό στρατιωτικών –ο οποίος δηλώνει μάλιστα περήφανος γι’ αυτούς— είναι τουλάχιστον παράλογο να χαρακτηρίζει τους στρατιωτικούς "αντιπαραγωγικούς". Για έναν πατέρα μιας δημοσίου υπαλλήλου είναι τουλάχιστον παράλογο να ισχυρίζεται ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες. Τέλος, για έναν άνθρωπο, ο οποίος ψήφισε υπέρ του ΔΝΤ και θα έπρεπε να "γλύφει" έναν εξοργισμένο λαό, είναι τουλάχιστον παράλογο να βγαίνει και να τον προκαλεί, λέγοντας το περίφημο …"μαζί τα φάγαμε". Όλα αυτά δεν είναι απλά περίεργα και παράλογα, αλλά αυτοκτονικά. Τι συμβαίνει λοιπόν με τον Πάγκαλο; Γιατί έχει αυτές τις τάσεις αυτοχειρίας; Θεωρητικά, για κάποιον "ψυλλιασμένο", αυτό θα μπορούσε να είναι ο ρόλος που έχει αναλάβει ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης των δωσίλογων του ΔΝΤ. Τραβάει πάνω του το μίσος, αλλά και την προσοχή της κοινωνίας, για να προστατεύσει τον προδότη, ο οποίος παριστάνει τον Πρωθυπουργό. Αποπροσανατολίζει την κοινωνία εκείνος ο ισχυρός παράγοντας της προδοτικής κυβέρνησης, ο οποίος δεν έχει μεγάλο κόστος αν φορτωθεί το μίσος της. Αυτό έχει τη λογική του. Ένας εγγονός δωσίλογου, όπως είναι για παράδειγμα ο Πάγκαλος, δεν έχει πρόβλημα να φορτωθεί ένα τέτοιο μίσος. Άλλωστε, με το μίσος των Ελλήνων ζει ο Πάγκαλος από τότε που υπάρχει και άρα δεν του κοστίζει ιδιαίτερα μια έξαρση του μίσους αυτού. Όμως, ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό, για να εξηγήσει τα συμβαίνοντα. Ναι μεν τα δικαιολογεί, αλλά δεν τα εξηγεί. Η συμπεριφορά του Πάγκαλου έχει προ πολλού ξεφύγει από τα όρια των πολιτικών "ελιγμών". Η εξήγηση για τη συμπεριφορά του χρίζει ψυχιατρικής ερμηνείας, η οποία ξεφεύγει από τα πλαίσια της πολιτικής. Ξεφεύγει από τα πλαίσια που ορίζουν οι πολιτικοί χειρισμοί. Κάτι παράξενο συμβαίνει με τον ίδιο τον Πάγκαλο ως άνθρωπο και απλά αυτό το παράξενο "προβάλλεται" στην πολιτική του λειτουργία. Αυτά, τα οποία λέει, ναι μεν δικαιολογούνται από έναν κρυφό "κασκαντερικό" πολιτικό ρόλο, αλλά δεν εξηγούνται για την "ποιότητά" τους. Το συμπέρασμα από αυτά, τα οποία βλέπουμε, είναι πολύ περίεργο. Ο Πάγκαλος δεν λέει απλά τα όσα λέει …Ο Πάγκαλος δείχνει πως τα πιστεύει αυτά τα οποία λέει. Όχι μόνον τα πιστεύει, αλλά και χαίρεται όταν τα λέει. Είναι προφανές ότι αντλεί ηδονή, όταν για τον οποιονδήποτε λόγο καταφέρνει και στεναχωρεί τους Έλληνες. Θολώνει το βλέμμα του από την ηδονή, όταν βρίζει απροκάλυπτα τον κόσμο. Μισεί ακόμα και τους δικούς του οπαδούς. Αυτό το φαινόμενο δεν εξηγείται με όρους πολιτικού παιχνιδιού …Υπαρξιακό είναι το ζήτημα του Πάγκαλου και όχι πολιτικό.
Η Συνέχεια Εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου