Τὸ πεπρωμένον φυγεῖν ἀδύνατον

Ξεφυλλίζοντας τον Κυριακάτικο Τύπο εν έτη 2008 τράβηξε την προσοχή μου ένα άρθρο του Σαράντη Μιχαλόπουλου σχετικά με μια επιστολή που είχε γραφεί το 60 προ Χριστού , δηλαδή πριν 2.068 χρόνια και αφορούσε τους Έλληνες.
Συντάκτης της επιστολής , αναφέρει ο εξαίσιος δημοσιογράφος, ήταν ο επιφανής Ρωμαίος ρήτορας Κικέρων Μάρκος Τούλιος και αποδέκτης ο φίλος του Τίτος Πομπώνιος ο επιλεγόμενος Αττικός.
Αν διάβαζε κάποιος σήμερα την επιστολή, θα νόμιζε ότι έχει γραφεί στις ημέρες μας και ότι αναφέρεται στους σημερινούς σύγχρονους Έλληνες .
Ο Κικέρων περιγράφει τον Έλληνα ως εγωιστή , αυθαίρετο και ατίθασο, με αδύνατη μνήμη , αλλά και αληθινά ελεύθερο .
Το ελληνικό άτομο γράφει ο Ρωμαίος διανοητής , περιφρονεί τον νόμο και δεν παραδέχεται άλλη κρίση παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια.
Θες να σαγηνέψεις την Εκκλησία του Δήμου σε μια πόλη ελληνική ; Πες τους :Σας υπόσχομαι αλλαγή.
Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τα ίδια . Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος , θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης.
Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον Έλληνα τη δυνατότητα να είναι δίκαιος. Το πάθος του εγωισμού τον εμποδίζει να ασχολείται με τον άλλο , να συνεργάζεται μαζί του. Στον κάθε Έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά και όχι συλλογικά .
Ο Κικέρων μιλάει ακόμη για τη «λεπτοκαμωμένη συκοφαντία» τονίζοντας ότι «είναι το αγχέμαχο (σ.σ το κατάλληλο για μάχη σώμα με σώμα) με το οποίο πολεμάει ο ανάξιος τον άξιο , ο ουσιαστικά αδύνατος τον ουσιαστικά δυνατό».
Τα δεινά , όσα υποφέρανε έως τα σήμερα οι Έλληνες, μα θαρρώ και όσα υποφέρουν στο μέλλον , έχουν κύρια και πρώτη πηγή τη φιλοπρωτία , τη νόμιμη θυγατέρα του τρομερού εγωισμού.
Πρόθεσή τους συνήθως δεν είναι να ξεπεράσουν σε αξιότητα ή και σε καλή φήμη τον αντίπαλο τους , αλλά να τον κατεβάσουν στα μάτια του κόσμου κάτω από τη δική τους θέση , όποια και είναι αυτή.
Μια που εγώ , λέει ο Έλληνας, δεν είμαι άξιος να ανέβω ψηλότερα από σένα , τότε τουλάχιστον και εσύ να μην ανέβεις ψηλότερα από μένα. Στον χαρακτήρα , στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια.
Τελειώνοντας την επιστολή του ο Κικέρων αναφέρεται στους οπαδούς των ηγετών και επισημαίνει ότι «ελάχιστοι είναι οπαδοί από πίστη ιδεολογική ή από πίστη στον ηγέτη».
Οι πολλοί είναι πειθαναγκασμένοι από τα πράγματα , γιατί ατύχησαν , γιατί βαρέθηκαν ή λιποψύχησαν.
Μα και αυτοί που μένουν και όσο μένουν οπαδοί προσπαθούν συνεχώς να αναποδογυρίσουν την τάξη της ηγεσίας και να διευθύνουν τον ηγέτη από το παρασκήνιο .
Γι` αυτό και βλέπεις τόσο συχνά να είναι περιζήτητοι οι μέτριοι ηγέτες , που προσφέρονται ευκολότερα στην παρασκηνιακή ηγεσία των οπαδών τους.
Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει σημασία ποιος είναι ο ηγέτης ,αλλά ποιοι εκ του αφανούς τον διευθύνουν.
Αντίθετα σπανίζουν οι ηγέτες που θα πάνε αντίθετα από τις πολιτικές φατρίες των συμφερόντων και την γνώμη των οπαδών τους.
Η επιστολή του Κικέρωνα για τους Έλληνες είναι ένα κείμενο –μνημείο.

Τόσο χρονικά μακρινή , μα τόσο περιγραφικά κοντινή.

Ο Στρατηγός Λε Σουίρ, Διοικητής των Γερμανικών δυνάμεων στη Πελοπόννησο το 1943, σε υπόμνημά του προς στον προϊστάμενο του Στρατηγό Φέλμυ με αφορμή τη επικείμενη χρησιμοποίηση σε επιχειρήσεις της προβληματικής μονάδας τάγμα 999 (αποτελούνταν από κατάδικους λόγω πλαστογραφίας, ψευδορκίας, σεξουαλικών παραπτωμάτων, κλοπής, κατάχρησης, κλεπταποδοχής κλπ) ανέφερε τα παρακάτω:

“Θεωρώ λανθασμένη τη χρήση παρόμοιων μονάδων στην Πελοπόννησο ή στην Ελλάδα, καθώς ο πειρασμός για νέα εγκλήματα και σκοτεινές δοσοληψίες ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΧΑΣΟΜΕΡΗΔΩΝ, ΤΩΝ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΦΘΟΡΕΩΝ είναι απίστευτα μεγάλος”.
ΜΑΣ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΕΙ ΧΑΜΠΑΡΙ ΤΙ ΑΤΙΜΟΣ ΛΑΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙ ΑΤΙΜΗ ΡΑΤΣΑ
ΥΓ .ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ!!!!!!!!!!

Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή του ονόματος της πόλης των Αθηνών, σημερινής πρωτεύουσας της χώρας μας, κατά τη μυθολογία .

Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι όταν απέρριψαν το δώρο του θεού Ποσειδώνα , το αναβλύζον υδρων ,για τον καρπό του ελαιόδεντρου ,την «ελαία» δώρο της θεάς Αθηνάς.

Η πιο γνωστή πόλη του αρχαίου κόσμου ,αλλά και της σύγχρονης εποχής ,η Αθήνα , ταυτίζεται με τον καρπό αυτό, την ελιά .
Επίσης ένα πιο γνωστά σύμβολα στην αρχαία Ελλάδα αλλά και στην σημερινή εποχή , το μοναδικό βραβείο («άθλον») για τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν και είναι ένα στεφάνι φτιαγμένο από τον «κότινο», δηλαδή την άγρια ελιά. Ο κότινος καθιερώθηκε, ως έπαθλο, από τον Ίφιτο, ύστερα από χρησμό του Μαντείου των Δελφών (το πανεπιστήμιο της διαφθοράς ).Το στεφάνι της ελιάς ήταν η μεγαλύτερη διάκριση για κάθε αθλητή αλλά και για κάθε απλό πολίτη (το ρήμα «στέφω» ήταν συνώνυμο του αμείβω)
Οπότε ας πάρουμε τα πράγμα από την Αρχή
Αθήνα (Πρωτεύουσα της Ελλάδος ο καθρέφτης προς τον έξω κόσμο)-Αρχ. ελαία - Ελιά –λάδι – λαδιά –λαδώνω - λάδωμα ….
λάδωμα
(λάδ-ωσα, -ώθηκα, -ωμένος) επαλείφω ή λερώνω με λάδι | αλείφω με άγιο μύρο το βρέφος που βαφτίστηκε | λιπαίνω μηχανή | (μτφ.) δωροδοκώ, εξαγοράζω
λαδώνω
(το) ουσ. επάλειψη με λάδι | λέκιασμα από λάδι | επάλειψη των εξαρτημάτων μηχανής με ορυκτέλαιο | (μτφ.) εξαγορά, δωροδοκία
Να φανταστείτε ότι πηγή έμπνευσης αποτελεί και στις μέρες μας ο κότινος, το στεφάνι της ελιάς, αφού επιλέχθηκε να είναι το σύμβολο της Ολυμπιάδας του 2004 στην Αθήνα.......
Ρε κάτι ξέρουν αυτοί δεν μπορεί................
Οπότε τι ξαφνιαζόμαστε και αναρωτιόμαστε για τη διαφθορά και την σήψη σε όλο τα επίπεδα της κοινωνίας μας; Αφού το έχουμε στο αίμα μας ,εδώ μας είχαν πάρει χαμπάρι οι Γερμανοί πριν 50 χρόνια, τι να λέμε , και ο κικέρων πριν 2.068 χρόνια ,δεν βλέπω να γιατρεύετε με τίποτα αυτή η πάθη δεν πρόκειται ο Έλληνας ποτέ να κόψει αυτό το χούι .
Συμπέρασμα ;
«Τὸ πεπρωμένον φυγεῖν ἀδύνατον»