ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ: Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΩΝ ΜΑΣ ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ

Το παρακάτω κείμενο το έλαβα σήμερα από μια πολύ καλή οικογενειακή μου φίλη που γνωριζόμαστε περίπου 36-37 χρόνια. Αξίζει να διαβάσετε αυτά που αναφέρει, γιατί επιτέλους στην Ελλάδα πρέπει να τιμούνται οι πραγματικοί ήρωες κι όχι οι ''απόντες'' και οι κρυπτόμενοι.Ο δε πατέρας της, ήταν ένα από τα πιο ακέραια και σεβάσμια άτομα που γνώρισα στη ζωή μου.Ο Θεός τον πήρε νωρίς...Καλά να΄ ναι όπου κι αν είναι.....

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 2 ΕΙΝΑΙ Ο ''ΗΡΩΑΣ'' ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ , ΥΠΟΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ Α' ΜΑΚ ΤΟ 1974

Ονομάζομαι Αβραμίδου Κλαίρη και είμαι η κόρη του εκλιπόντος Υποδιοικητή της Α'ΜΚ, Τχη (τότε) ΑΒΡΑΜΙΔΗ ΑΓΓΕΛΟΥ.

Ο πατέρας μου έφυγε να συναντήσει τους συμπολεμιστές του, τους "κομάντος" του, όπως τους αποκαλούσε, στις 24/07/1986. Επανειλημμένα έχω διαβάσει αφιερώματα για την επιχείρηση "ΝΙΚΗ". Όσο ζούσε ο πατέρας μου, σαν παιδί "έστεινα αυτί" προσπαθώντας να ακούσω τις ιστορίες που συζητούνταν στο σπίτι μας, με συναδέλφους του, αλλά και στρατιώτες του. Είμαι περήφανη γι' αυτόν, γιατί ακόμη και σήμερα συναντώ σε τυχαίες περιστάσεις κάποιους από εκείνους τους ήρωες και όλοι μας αγκαλιάζουν και μιλάνε για τον "ΑΓΓΕΛΟ, τον υποδιοικητή τους". Είμαι ακόμη περήφανη γιατί κατάφερα τα δυό παιδιά μου να καμαρώνουν για ένα παππού, που η ζωή τους στέρησε, αλλά ξέρουν ότι ήταν ένας από τους 300 ήρωες της Α'ΜΚ.

Εκείνο όμως για το οποίο θλίβομαι, πικραίνομαι και εξανίσταμαι είναι η καπηλεία του ρόλου που - κατά γενική ομολογία των συμπολεμιστών του- έπαιξε ο πατέρας μου στον πόλεμο. Εκείνος έφυγε, έφυγε νωρίς. Εμείς όμως μείναμε. Μέχρι τώρα, η μητέρα μου με εμπόδιζε να μιλήσω δημόσια,

αλλά με έπνιξε η αδικία που κάποιοι επιχειρούν πάνω στον τάφο του πατέρα μου, και μάλιστα, όταν οι ανακρίβιες προέρχονται από το περιοδικό σας, με το οποίο γαλουχώ τα παιδιά μου, αλλά και από τον φίλτατο κύριο Αραμπατζή, τον οποίο ο πατέρας μου θεωρούσε άξιο συνάδελφό του.

Έχει παρουσιαστεί από διάφορα ΜΜΕ, ο" κατ' όνομα διοικητής" της μονάδας, ως σωτήρας της Μοίρας, της Κύπρου και τιμητής των πάντων. Ποιός όμως δεν θυμάται ότι ο Παπαμελέτης, όπως τον αποκαλούσαν όλοι, έπασχε από την καρδιά του και ο γιατρός της μονάδας του χορηγούσε φάρμακα, που ουσιαστικά τον κρατούσαν πολλές ώρες σε καταστολή, καθιστώντας τον ανίκανο να πάρει σημαντικές αποφάσεις; Ποιός δεν θυμάται ότι στη σκηνή του, όπου περνούσε ώρες που οι άλλοι πολεμούσαν, μαζευόταν μια "κλίκα" που είχε δημιουργήσει από τον τχη Κυριάκο, τον λγό Μανουρά, τον υπλγο Μπαραμπούτη και που προσφάτως προσχώρησε για να αντλήσει δημοσιότητα ο τότε υπλγός Κολοκοτρώνης;

Τον Φεβρουάριο του 1974, ο Κύπριος σκηνοθέτης ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ έγραψε ένα βιβλίο, το οποίο αργότερα έκανε και ταινία με τίτλο "Έτσι προδώθηκε η Κύπρος". Σε αυτό το βιβλίο ανέφερε τα λόγια του Πατέρα μου: "Εγώ για να χάσω τόσους άντρες έπρεπε να πολεμώ ένα χρόνο". Εσείς στο περιοδικό σας, εμφανίζετε τα λόγια αυτά ως ρηθέντα από τον Παπαμελετίου. Ασέβεια;

Όταν ο ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ έγραφε στο βιβλίο του ότι διοικητής της μονάδας ήταν ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ, ο πατέρας μου, πιστός στις αρχές του, έστειλε επιστολή στον κ. ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ, όπου διευκρίνιζε ότι είχε τη θέση υποδιοικητή και ουδέποτε δημοσιοποίησε το πρόβλημα υγείας του διοικητή του. Η απάντηση του ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ήταν πως όταν εκείνος συνέλεγε τα στοιχεία για την ταινία του, όλοι κατονόμαζαν τον πατέρα μου ότι καθοδηγούσε τις κινήσεις τους.

Το αεροδρόμιο της Λευκωσίας κατελήφθη από τους ηρωικούς αξιωματικούς ΝΤΟΥΒΑ ΝΙΚΟΛΑΟ - μετέπειτα αρχηγό ΓΕΣ- 3 ΠΑΟ και την παληκαριά τους. Δεν υπήρχε στον ορίζοντα, ούτε Κολοκοτρώνης ούτε Μανουράς και φυσικά ούτε Παπαμελετίου.

Υπήρξαν παλικάρια, αλλά οι πραγματικοί ήρωες δεν είναι στάρ, όπως ο υποτιθέμενος "διοικητής". Ποιός άκουσε το όνομα ΦΘΕΝΟΣ, όταν εκείνος ήταν απασχολημένος να πέφτει στη φωτιά, ή ποιός έκανε το προσκλητήριο εκείνο το πρωί; Ο υπεύθυνος του 1ου Γραφείου, ΝΤΟΥΒΑΣ. Ποιός μίλησε για τον ΚΙΟΥΤΣΟΥΚΗ, όταν εκείνος ήταν απασχολημένος να τρέχει. Ποιος μίλησε για τους αδελφούς ΚΟΕΜΤΖΟΓΛΟΥ, που όλοι έτρεμαν μη χάσει η οικογένειά τους δυό παιδιά, και εκείνοι -'ολοι παιδιά στο κουράγιο και την καρδιά- κυκλοφορούσαν ολό"ιδιοι, γιατί ήταν δίδυμοι, με ένα αντιαρματικό πάνω σε ένα αυτοκίνητο. Ποιός μίλησε για τον πάντα γελαστό και αισιόδοξο Ιγνάτιο Κουτρή; Όλοι αυτοί έχουν μια ιστορία να πουν. Όπως και ο Ζαφειρίου, τον οποίο θυμάμαι από παιδί, να παρακολουθούμε μαζί στη Θεσσαλονίκη την ταινία του Κακογιάννη, και όταν αντίκρυσε τους τάφους των συντρόφων του, έπαθε κρίση και άρχισε να τρέχει στον κινηματογράφο, φωνάζοντας "Τα παιδιά, τα παιδιά".

Όλοι αυτοί έχουν συζητήσει τις ιστορίες τους στο πατρικό μου σπίτι. Ο ήρωας πατέρας μου ήταν εκείνος όταν στις 16/12/74 έφερε την τούρκικη σημαία που είχαν πάρει λάβαρο οι "ΚΟΜΜΑΝΤΟΣ" του....

Όταν όλοι αυτοί μιλούσαν, εγώ καθόμουν και κρυφάκουγα. Έκλαιγαν, γέλαγαν αλλά οι ιστορίες τους έμεναν στις καρδιές τους. Σήμερα είμαι 45 χρονών. Ένα μήνα πριν βρέθηκα σε μια τυχαία συγκέντρωση, με φίλους. Ανάμεσά τους ήταν δυο αδέλφια, δικηγόροι, που ακούγοντας το όνομά μου, μού είπαν ότι ο πατέρας μου 25 χρόνια πριν είχε δώσει τα μπισκοτάκια που του είχε δώσει η ανύποπτη τότε 3χρονη αδελφή μου, να πάρει στο ταξίδι "που θα έκανε ο μπαμπάς, για να έχει να τρώει στο δρόμο". Έμαθα ότι τα είχε δώσει σε ένα στρατιώτη που ήταν κοντά του και του είπε ότι πεινούσε! Σύμπτωση.... Ξέρω ότι όλα αυτά μπορεί να ακούγονται ρομαντικές σκέψεις μιας ενήλικης πλέον κόρης. Ειλικρινά όμως, έχω ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής, βλέποντας τον ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ να γλεντά την απουσία του πατέρα μου, καπηλευόμενος κάθε του ενέργεια. Εκείνον τον οικτήρω. Ας ζήσει στην πλάνη του ότι διοίκησε τους ήρωες, από τα όνειρά του.....

Ο πατέρας μου αποκαλούσε παιδιά του, λεβέντες και κομμάντος, ότέτσι ήταν και ο ίδιος, όλους τους γνωστούς και άγνωστους που έζησαν μαζί κείνες τις στιγμές. Θυμάμαι πόσο έκλαψα, όταν παιδί τότε, είδα στο γραφείο του την ταυτότητα και το ρολόι του Δημήτρη Τσαμκιράνη, που είχε φύγει από τη ζωή και ο Νίκος ο Ντούβας τον αναγνώρισε από την οδοντοστοιχία του και τον πατέρα μου να τον θεωρεί το γιο που δεν είχε. Θυμάμαι την αγωνία στα μάτια της Λένας, της τότε μνηστής του, όταν τα βράδια περιμέναμε σπίτι της να ακούσουμε ειδήσεις. Θυμάμαι το Βασίλη το Φθενό να τραγουδά "Πότε θα κάνει ξεστεριά", και να είναι η γνήσια εικόνα του Κρητίκαρου, του όχι "πατημένου" όπως έλεγε, θυμάμαι να μην ξεχωρίζω τους αδελφούς Κοεμτζόγλου, αλλά να είναι αναπόσπαστα κομμάτια μιας λεβέντικης παρέας. Θυμάμαι τη συμπάθεια της αδελφής μου Κουτρή. Θυμάμαι το ΛΑΜΠΡΟ μου, το Λάμπρο τον Τσιλιώνη, και τη Γεωργία να κλαίει και να προσεύχεται, θυμάμαι την αισιοδοξία του Κιουτσιούκη, τον Πρίσκα και τον Λίτσα, γιγαντόσωμους και ατρόμητους, θυμάμαι και τον Μπουικίδη να παραπονιέται ότι έμεινε πίσω να φυλά το τιμημένο χώμα που έζησαν οι νέοι αυτοί. Και όλοι αυτοί θυμούνται και τον ΑΒΡΑΜΙΔΗ και τη γυναίκα του και τα παιδιά του, και σήμερα τα εγγόνια του, στα οποία ο καθένας έχει να πει μια ιστορία.

Αν εκείνος ήταν εδώ, θα εξακολουθούσε να τους αγαπά και να τους συμβουλεύει:"ΚΑΝΕ ΤΟ ΚΑΛΟ. ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ, ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΩΣ, ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ". Όλοι μας κερδίσαμε που τον είχαμε κοντά μας, έστω και μόνο 49 χρόνια, γιατί ο Θεός τον πήρε νωρίς.

Αποκαταστείστε την αλήθεια. Είναι το λιγότερο που μπορώ να ζητήσω, να απαιτήσω.

Ευχαριστώ για το χρόνο σας

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ

ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ : ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ''ΜΑ'Ι'ΜΟΥ;

Aναδημοσίευση απο τον Ερευνητή της Βέροιας